Jedną z pierwszych sztuk walki wojennej powstałych w średniowiecznej Azji było ju-jitsu. Jej nazwa tłumaczona jest jako „sztuka ustępowania, naginania”. To właśnie z ju-jitsu rozwinęły się inne sztuki walki, takie jak judo, aikido czy karate. Obserwując w/w sztuki walki możemy wyróżnić wiele technik, które zostały zapożyczone z ju-jitsu przez twórców późniejszych systemów walki. Najwcześniejsze wzmianki historyczne o powstaniu ju-jitsu pochodzą z 720 roku z zapisu w kronice „Nihon-shoki”, która była zapisem historii wczesnej Japonii. W kronice tej zapisana była wzmianka o turnieju z 230 roku p.n.e., podczas którego niejaki Nomi-no-Sukune w finale turnieju zapaśniczego silnym kopnięciem złamał swojemu przeciwnikowi żebro, co zachęciło go do dalszego stosowania kopnięć. Dzięki temu wygrał ostatecznie cały turniej. Turniej ten dał początek japońskiej sztuce walki jaką jest sumo oraz yawara, która jest pierwotną formą ju-jitsu. Historia Japonii obfita była we wojny oraz konflikty, zwłaszcza od XII do XVI wieku, co miało znaczący wpływ na rozwój wielu odłamów sztuki walki bojowej zwanej ówcześnie bu-jitsu (jap. sztuki wojenne). Do tej sztuki walki zaliczano umiejętności władania mieczem, łukiem oraz wieloma broniami wytwarzanymi w zależności od regionu pochodzenia stylu. Jednak jak rozmaicie w Japonii powstawały style walki z użyciem broni, w przypadku gdy samuraj tracił swój miecz, musiał walczyć nieuzbrojony. Właśnie na potrzeby takich sytuacji narodziła się potrzeba opracowania systemu walki wręcz przeciwko uzbrojonemu przeciwnikowi. Tak narodził się system, który zebrał znane wcześniej techniki w jeden spójny styl walki nazwany później ju-jitsu. W toku rozwoju ju-jitsu, powstawały kolejne szkoły, które czerpały wiedzę i techniki zawarte w tej sztuce walki. Szkoły te jednak miały własny kodeks, etykę czy historię w związku z czym na fundamentach starej szkoły ju-jitsu powstawały nowe sztuki walki, specjalizujące określone techniki i łącząc je w odrębny system walki. Tak powstały szkoły karate, aikido, taekwondo oraz judo, które charakteryzowały odmienne style walki.Judo jest japońską sztuką walki wywodzącą się w prostej linii z ju-jitsu, która powstała poprzez wyeliminowanie technik groźnych dla zdrowia i życia. Twórcą systemu był prof. Jigoro Kano, który zebrał i usystematyzował stare chwyty ju-jitsu, wybrał elementy najskuteczniejsze, inne zmodyfikował i udoskonalił. Jigoro Kano usunął także elementy niebezpieczne, dodając w ich miejsce nowe stworzone przez siebie. W szkoleniu zaczął przywiązywać wagę do zrozumienia ruchu, do praktycznego stosowania zasad mechaniki. Dla odróżnienia od ju-jitsu, około roku 1882, Jigoro Kano swój styl walki, nazwał Kodokan Judo (Tokyo). Judo skupia swoje techniki wokół specjalistycznych form rzutów, wykorzystujących szybkość i siłę przeciwnika, w celu jego obezwładnienia. Nieodzownym elementem szkolenia judo, jest nauka skutecznego upadania (ukemi), która gwarantuje bezkontuzyjne upadki będące następstwem szybkich i silnych rzutów. Poza technikami rzutów stosowane są także techniki ne-waza (walka w parterze) - dźwignie na staw łokciowy i barkowy, duszenia oraz trzymania. Judo jest sztuką łagodną, dlatego przy tworzeniu jej podstaw Jigoro Kano wyeliminował techniki groźne dla życia (atemi waza). Już sama nazwa na to wskazuje: JU – łagodny, misterny, DO – „droga”, sposób”. Judo stało się, więc „łagodną drogą do zwycięstwa” – czyli dyscypliną sportową, walką umowną, zgodną z określonymi obowiązującymi przepisami.
Judo opiera się na trzech głównych zasadach:
„Doskonalenie samego siebie”. W myśl tej zasady każdy ćwiczący dąży do doskonałego opanowania elementów technicznych, szuka najskuteczniejszych sposobów użycia sił fizycznych i duchowych. Zawsze cechuje go rozsądek i rozwaga, nigdy nie wykorzystuje swojej przewagi bez potrzeby.
„Ustąp a zwyciężysz” To zasada w myśl której dużej sile przeciwnika przeciwstawia się spryt i rozsądek, a także umiejętności techniczne. Każde działanie przeciwnika można wykorzystać na własną korzyść, a każda siła może zostać obrócona w stronę przeciwnika. Wykorzystuje się tu podstawy fizyki np. gdy przeciwnik Cię pcha to go pociągnij, gdy zaś ciągnie to go popchaj. Najlepiej tę zasadę opisuje starojapońskie powiedzenie, które brzmi: „Burza łamie nawet mocne dęby, giętką trzciną tylko kołysze”.
„Maksimum efektu przy minimum wysiłku”. Tej zasady uczy się już dzieci, jest ona realizowana poprzez nauczanie technik, doskonalenie ich do takiego stopnia zaawansowania, przy którym ruch nie wymaga użycia własnej siły, w pełni wykorzystuje silę przeciwnika skierowaną na ćwiczącego.
Poza fizycznym aspektem rozwoju dzieci, szczególną uwagę zwracamy na:
- rozwijanie pozytywnych cech osobowości.
- kształtowanie prawidłowych postaw społecznych wobec innych.
- kreowanie poczucia tożsamości z uprawianym sportem.
- tradycję i etykietę obowiązującą w szkole judo.
- dyscyplinę i wartości naszego klubu.
- współpracę w grupie.
